Strona:PL Michał Bałucki-Polowanie na żonę.djvu/27

nie kuzynki zwrócił na to uwagę żony i odezwał się:
 — Patrzajno Zosiu, jakie Pelcia ma szczęście. A! toż formalnie rozbijają się o nią. — A to ja jéj się tak przysłużyłem, poprosiłem barona...
 — Przepraszam cię, bo to ja poprosiłam pana Eustachego.
 — Ależ jak cię kocham tak baron. —
 — A ja ci powiadam, że Eustachy. —
 — Jak szczęścia twego pragnę tak baron.
 — Jak cię kocham tak Eustachy.
 Radca ze względu na uroczystość dnia postanowił ustąpić swéj połowicy, choć był przekonany jak najmocniéj o swoich zasługach odnośnie do szczęścia Pelagii i zakonkludował:
 — W każdym razie jest to ze strony tych panów wielki takt i uczczenie naszego domu, że panienka ani ładna, ani młoda, ani bogata, ma takie szczęście przed innemi dlatego tylko, że jest naszą kuzynką.
 To przeświadczenie o uczczeniu domu zaprowadziło pana Radcę do kredensu, zkąd wyszedł niebawem prowadząc za sobą lokaja z tacą gęsto zastawioną kieliszkami z winem.