Strona:PL Michał Bałucki-Polowanie na żonę.djvu/80

 — Nie wierz mu! to potwarz! — zawołała radczyni z pośpiechem.
 — Jakto potwarz? — sam mi wyznał, że się kocha i chce się żenić.
 — Z kim? spytała Pelagija.
 — No z tobą, — juści nie z moją żoną.
 Pelagia parsknęła głośnym śmiechem — radczyni odetchnęła.
 — Zacny młodzian — pomyślała sobie — poświęca się, aby mnie ocalić. Co za charakter. Moim obowiązkiem ocalić go od tej ostateczności.
 — Ty nie możesz, ty nie powinnaś iść za niego — odezwała się patetycznie do Pelagii — on cię nie kocha. On udaje tylko.
 — I mnie się tak zdawało — odrzekł radca — że on spodziewał się u ciebie jakichś pieniędzy i dlatego powiedziałem mu wręcz, że jesteś bez majątku.
 — I cóż na to poczciwy baronek? — spytała Pelagija wesoło — zląkł się i cofnął?
 — Otóż widzisz, że nie. Powiedział mi, za cóż mię to masz radco? Czyż sądzisz, że byłbym zdolny poświęcić wolność dla mamony?