Strona:PL Michał Bałucki-Prosto z pensyi.djvu/15

zimną wodą oblał, ucięła w jednej chwili rozmowę i zrobiła surową, poważną minkę.
 — O czemże panie tak rozmawiają? — spytał, wsunąwszy głowę do powozu.
 — To nasza zakonniczka tak się rozgadała — rzekła babcia, obejmując wnuczkę spojrzeniem pełnem miłości.
 — I o czem-że, jeżeli wolno wiedzieć?
 — No, powiedz, zaspokój Janinko, jego ciekawość.
 Panienka zesznurowała różowe usteczka i milczała uparcie, nie patrząc nawet na Adama.
 Powóz ruszył nieco prędzej i on pozostał w tyle.
 — Czemuż on nie siedzi sobie na koźle? — spytała panna, z minką niezadowoloną.
 — Cóż ci to szkodzi?
 — Michał mógłby prędzej jechać, a tak wleczemy się i Bóg wie kiedy zajedziemy.
 — Pospieszyć nie można, bo góra, a powóz ciężki.
 Jakby na potwierdzenie tego, konie znowu zwolniły biegu i z trudnością ciągnęły powóz pod górę. Adam zrównał się z niemi. Idąc obok, rozpoczął rozmowę, którą tylko babka podtrzymywała, bo panna, otuliwszy się zarzutką i odwróciwszy oczy w inną stronę, żadnego w niej udziału nie brała, zdając się nawet nie uważać na to, co mówią. Gdy Adam pozostał znowu na chwilkę wtylę, Janina z żywością wzięła babkę za rękę i prosiła:
 — Powiedz mu, babciu, żeby nam dał spokój!
 — Ale dla czego? dla czego? — spytała babunia, patrząc zdziwionemi oczami na wnuczkę i nie mogąc zrozumieć jej niechęci dla kuzynka.
 — Bo jest nieznośny, bo impertynencko patrzy, a ja tego nie lubię.
 — Ależ...
 — Jak mu babunia nie powie, to ja mu powiem.
 — Co takiego? — spytał z uśmiechem Adam, który, zbliżając sie do powozu, usłyszał ostatnie słowa.
 Janina zachowała pogardliwe milczenie.
 — Jesteś w niełasce, mój Adasiu, u Janinki — rze-