Strona:PL Michał Bałucki-Prosto z pensyi.djvu/48

męzka piękność. Gdybym nie wiedziała, że się tu urodził, przysięgłabym, że to Ukrainiec czystej krwi. Brunet, twarz smagława, nos orli i do tego szafirowe oczy.
 — Jak widzę, toś mu się bardzo szczegółowo przypatrywała — rzekła z przekąsem Janina.
 — Bo to mężczyzna całkiem w moim guście.
 — Nie zazdroszczę ci takiego gustu.
 — Zosia bystro, przenikliwie spojrzała w oczy przyjaciółki i, biorąc ją za rękę, rzekła:
 — Janinko, powiedz mi szczere, co między wami zaszło?
 — Ależ mówię ci, że nie.
 — Może jest niedość grzecznym dla ciebie, niedość się tobą zajmuje?
 — Owszem, aż nadto.
 — I to cię gniewa ?
 — Spodziewam się.
 — Wiesz, doprawdy, że nie rozumiem cię. Bo gdyby mną chciał się zajmować taki miły i przystojny chłopiec, tobym się wcale o to nie gniewała.
 — Odstępuję ci go całkiem, jeżeli ci się tak podoba.
 — I nie będziesz zazdrosną o niego? — spytała filuternie.
 — Ja? — i zapytaniu temu towarzyszył taki wyniosły, lekceważący uśmiech, że Zosia uważała za stosowne przerwać tę rozmowę.
 Po południu całe towarzystwo pojechało we dwa zaprzęgi do pustelnika, który mieszkał o niecałą milkę między lasami, w uroczej ustroni. Panie jechały w powozie, panowie bryczką; że jednak na samo miejsce dojechać nie można było, więc tam, gdzie się powozy zatrzymały, ojciec Zosi podał ramię babuni, aby ją poprowadzić ścieżką przez las.
 — No, a wy, panny — odezwał się żartobliwie dziadunio — musicie ciągnąć węzełki o kawalera, bo macie tylko jednego.