Strona:PL Michał Bałucki-Prosto z pensyi.djvu/49

 — Ja pójdę z dziaduniem — zawołała żywo Janina i przytuliła się do ramienia staruszka.
 — W taki sposób — rzekła Zosia — będziesz pan musiał mnie prowadzić. Dostał się panu ten ciężar nie drogą wolnego wyboru, ale z konieczności.
 — Tak, tylko że konieczność ta jest zarazem dla mnie największą przyjemnością.
 Był to zwyczajny dzisiaj komplement, a jednak Janina czuła się tem dotkniętą i aby nie słuchać dłużej rozmawiających, pociągnęła dziadka naprzód, pod pozorem zrównania się z babunią. Młodzi tymczasem pozostali nieco w tyle i musieli bardzo wesołą prowadzić rozmowę, bo często rozlegał się głośny, wybuchający śmiech Zosi.
 — Czemu ty mnie tak ciągniesz? Bój się Boga dziewczyno, ja ci nie nastarczę — upominał dziadek. — Poco się tak spieszysz?
 — Bo babunia...
 — Ależ babunia nam nie ucieknie.
 Rada nierada, musiała zwolnić kroku, a wesołe chichotanie Zosi coraz wyraźniej ją dolatywało.
 — Jak ta Zosia przeraźliwie się śmieje — odezwała się z niecierpliwością. — Aż w uszach świdruje.
 — Nieznośnie? Mnie się przeciwnie wydaje, że twoja przyjaciółka ma bardzo przyjemny głosik, jak dzwoneczek.
 — Ale żeby tak ciągle się śmiać, to nieprzyzwoicie.
 — Odkądże to zrobiłaś się taką sensatką? Przecież wczoraj jeszcze broiłyście tak, że was uciszyć nie można było.
 — To co innego, bośmy były same.
 — A cóż to, Adam straszydło, żebyście się przy nim śmiać nie mogły? Uroiłaś sobie coś do tego chłopca, a widzisz, że Zosia bardzo przyjemnie z nim się bawi.
 — A niech się tam bawią.
 Nie chciała już więcej mówić o tem, bo ją gniewało, że dziadek nie trzyma jej strony.
 W pół godziny później wszyscy znaleźli się koło mie-