Strona:PL Michał Bałucki-Zaklęte pieniądze.djvu/30

 — A czy wy wiecie — spytałem — co nieznajomy rozumiał pod bogactwem owem?
 — A cóżby, jeno pieniądze.
 — Tak, ale pieniądze zaklęte, które bez pracy dobyć się nie dadzą.
 Chciałem daléj o tem mówić, gdy drzwi się otworzyły i wszedł młody góral w czarnéj koszuli i lichem ubraniu.
 — Pochwalony... witajcie — rzekł.
 — Witaj Stachu.
 — Wy dawno z Krakowa?
 — Co ino.
 — I cóż Kuba zdrowy? — spytał, zbliżając się do Tereski. — Pytał się o brata, którego odwiedzali w lazarecie.
 — Oj, nie wygrzebie się z téj biedy.
 — Pozdrowiliście go odemnie?
 — A coby nie?
 Rozmowa się urwała. Góral usiadł pod oknem, milczał chwilę, potem spytał starego:
 — Wy nie idziecie do bani?
 — Bo ja wiem? — odparł, skrobiąc się po głowie Bartek i namyślał się.
 — Chodźcie, chodźcie, zarobicie parę papierków to dla nas biednych niemała rzecz.
 — Paroma papierkami biedy nie wyżenie z chałupy.
 — Ale to zawsze pomoc. Chodźcie, chodźcie; z wami mi jakoś raźniéj robić. A dawnoście już nie byli. Kasyjer pytał się, czy już nie chcecie być hawiarzem?