Strona:PL Michał Bałucki-Zaklęte pieniądze.djvu/71

 Góral drgnął z radości na to odezwanie się moje i silny rumieniec wystąpił mu na żółtą, pomarszczoną twarz.
 — To chodźmy — rzekł stłumionym głosem.
 — A gdzież Jędrek?
 — Czy i on potrzebny?
 — I bardzo.
 Staremu to się nie podobało. Chciwość złota już poczęła działać i złe skutki wydawać, stary Bartłomiej już własnemu zazdrościł synowi i nie rad był, że będzie musiał z nim dzielić się tajemniczemi skarbami. — Czyż w świecie nie tak się dzieje? Im kto więcéj ma, tem chciwszy i skąpszy się staje. Największa część jałmużny pochodzi z rąk ludzi niezamożnych.
 Rad nie rad Bartłomiej, musiał zawołać syna i we trzech ruszyliśmy z domu. Bartłomieja zdziwiło, że zamiast iść do lasu lub w odludne miejsca, prowadziłem ich prosto ku kościołowi.
 — Jakto, to tam? spytał z niedowierzaniem.
 — Tak.
 — Ależ tam ludzie.
 — Właśnie. Gdzie więcéj ludzi — tam więcéj pieniędzy.
 — To możeby lepiéj w nocy? zauważył ostrożny Bartłomiej.
 — Dzień najsposobniejszy do szukania i zyskiwania pieniędzy — rzekłem — a potem zwróciwszy się do Jędrka, który w milczeniu szedł obok mnie i wzrokiem pełnym oczekiwania i zdziwienia patrzał na mnie — spytałem go: