Strona:PL Michał Bałucki-Zaklęte pieniądze.djvu/73

wéj i nieurodzajnéj ziemi, która wam dotąd nic nie daje cząstkę już tych skarbów, które są w niéj zaklęte.
 — Ej, — a to kpicie z nas i tyle — rzekł z oburzeniem Bartłomiej — to nieuczciwie.
 — Obiecałem wam pokazać, gdzie są zaklęte pieniądze, które dobyć potrzeba i pokazuję.
 — Co mi to za bogactwa, co kapaniną grosz po groszu zbierać trzeba. Bogactwo, to u mnie znaczy dukaty, cwancygiery, choćby kwartami.
 — I cóżbyś zrobił z tyloma pieniędzmi?
 — Co? wybudowałbym kościół.
 — A potem — cobyś zrobił zresztą?
 — Cobym zrobił — cobym zrobił — jabym wiedział co zrobić.
 Tak mówił, ale widocznie był w kłopocie, bo nie wiedział, coby zrobił.
 — Żyłbym sobie dobrze, jak na porządnego gazdę przystoi.
 — Czyż przy dochodach z takiego domu nie mógłbyś żyć dobrze? Zresztą dochód z domu, to dopiero cząstka tych zaklętych pieniędzy, które wam dobyć radzę.
 — Jeżeli tylko o takich pieniądzach wiecie, to je sobie schowajcie sami dla siebie. Daruję wam je — rzekł Bartłomiej rozdrażniony zawodem, jaki go spotkał. Zabrał się i odszedł. Ale Jędrek został przy mnie i rzekł:
 — Nie gniewajcie się na tatusia i mówcie daléj. Ja widzę, że wy dobrze myślicie. Mnie nieraz przychodziło to do głowy, tylko nie wiedziałem jak się wziąść do tego. Trzebaby na to pieniędzy.