Strona:PL Michał Bałucki - Ciepła wdówka.djvu/089

Są tam już panny Łapiszewskie z ojcem. Bardzo proszę.
 Symforjan (podając ramię). Służę pani.
 Stroińska. Antosiu! A ty?
 Antoś (mrukliwie). Dziękuję ciotce, ja nie głodny. (Po wyjściu ciotki i Jabczyńskich chodzi wzburzony po scenie; ujrzawszy doktora, staje zdziwiony). Co? i doktor tutaj? (Idzie ku niemu).
 Doktor (wesoło). No, cóż? Z pojedynku nic. Wiem o tem i cieszę się z tego. Czego się tak patrzysz na mnie?
 Antoś. Doktorze! ty tutaj? Chyba nie wiesz, że dzisiaj...
 Doktor. Wiem, wiem, a przychodzę tutaj na jej wyraźne żądanie. Patrz, co mi napisała — czytaj.
 Antoś (czyta): „Stary mój przyjacielu! Dziś się mój los rozstrzyga. W tak decydującej i ważnej chwili jest mojem najgorętszem życzeniem, abyś ty był świadkiem mojego szczęścia. Przybądź niezwłocznie, jeżeli masz choć trochę serca i życzliwości dla twojej Hortensji“ (Oburzony). Nie, ta kobieta nie ma za grosz litości, żeby żądać od ciebie czegoś podobnego.
 Doktor (z pobłażliwym uśmiechem). Kobiety są despotki, mój drogi; lubią się pastwić nad zwyciężonymi i zaprzęgać ich do swego rydwanu.
 Antoś. Nie powinieneś był przychodzić.
 Doktor. Właśnie umyślnie przyszedłem, żeby nie myślała, że mnie to co obchodzi.