Strona:PL Miciński - Dęby Czarnobylskie.djvu/104

 Nie wiedziałam co odpowiedzieć.
 A tymczasem cały ten wieniec dziecinnych postaci o twarzyczkach anielskich wpatrywał się we mnie z wyrzutem i niekłamanym żalem.
 — Pani jest smutna! — rzekła Zosia.
 — Smutna? — zaczynały się dziwić i przerażać maleństwa. — Smutna? a myśmy o tem nic nie wiedziały! To pewno z naszego powodu! My już będziemy dobrze się sprawować, tylko niech paniusia zostanie, moja złota! — prosiły.
 — A będziecie mnie kochały tak samo, jak teraz? — spytałam, ocierając ukradkiem łzy.
 — O tak! jak mamy nasze kochamy, tak i paniusię.
 — A więc zostanę, moje dziewczątka! mnie tez byłoby żal was opuszczać. —
 Kilkanaście ramionek objęło mnie, kilkanaście ust poczułam jednocześnie na twarzy i rękach, a Zosia, która stała na uboczu, rozpłakała się i wybiegła.
 Potem, mówiąc mi dobranoc, szepnęła:
 — Ja też będę nauczycielką, dobrze?
 ...Moje wy dzieci kochane! wy moje — naprawdę moje!
 Zostanę, naturalnie, że zostanę. Tylko i wy zostańcie nadal tak dobremi. Niech pierwszy bal i szósta klasa nie zrobią z was ptaszków, muskających swe piórka!