Strona:PL Miciński - Dęby Czarnobylskie.djvu/139

 Do tego czasu „Kraba chrześciańskiego“ wykurzy na pełne morze.
 Wracając cicho bosymi stopami — usłyszał w dalszym ciągu już nie czytanie, ale ciche słowa rzucane w długich przestankach pocałunków.
 Bez zaklęcia — wszedł do swej izdebki i stanął przy oknie.
 Rozszalałe bałwany wstrząsają wieżą, jakby ją chciały w nurtach swych pogrążyć.
 — To dobrze — burza sama da rady zuchwalcowi!
 Otworzył drzwi i krzyknął głosem, który w kamiennych sklepieniach rozległ się, jak wycie potępieńca: Ioanno! przygotuj latarkę — muszę obejrzeć brzegi, ktoś się zakradł — pewno złodziej!
 Był pewny, że „Krab“ wymknie się z pokoju, wsiądzie do swej łódki, odpłynie na kilkanaście wioseł, a potem będzie chciał zbliżyć się i przenocować — u Ioanny.
 Ha, ha, ha! na toż on hamował dwa dziesiątki lat swe wściekłe żądze, aby mu teraz kradziono jego jedyną świętość... I kto? religiant?!
 Powolutku schodził ze schodów.
 Na dole czekała go córka z zapaloną latarką.