Strona:PL Miciński - Dęby Czarnobylskie.djvu/155

wróconych — doznawałam uczucia strasznego wstydu i żalu za tę cywilizazję — która jaskółce uchrony nie daje — i która nie umie już słuchać dawnego ducha tajemniczej mowy.
 Po kilku latach spotkałam w kościele p. Sabinę. Zdumiało mnie to niepomiernie, a nawet zaniepokoiło.
 Patrzyła w dal, nic nie widząc.
 Nie modliła się, z pewnością.
 Podeszłam do niej, ona się zerwała, aby odejść — lecz jakby zastanowiwszy się, podała mi rękę i przyciągnęła mą twarz do swych ust.
 Jej usta były lodowate.
 — Co pani? spytałam.
 — Więc powiem — tylko proszę nie przeciwdziałać! —
 Z mufki ukazała mi flaszeczkę, w niej dostrzegłam małą czerniawą kulkę. Był napis: cyjankali.
 — Pani znasz moje życie — powiedz mi, jedno słowo — czem ja mogę żyć dłużej? —
 Nie mogłam nic mówić, zdusił mię kurcz w gardle.
 Pociągnęłam ją przed ołtarz boczny — i tam płakałyśmy razem.
 Wtem zaczęła mi tężeć w rękach.
 Nim zdołałam przyzwać pomocy, już była trupem. Nie zażyła trucizny!...