Strona:PL Miciński - Dęby Czarnobylskie.djvu/23

 Mówiliśmy o Królu Duchu, który wszakże trwa dalej i rozwija swój czyn wiekowej Karmy — —
 Wtedy on mnie przygarnął, mówiąc mi strofy o rycerzu Popielu, którego w więzieniu odwiedza córa królewska...
 Wtem jakiś ptak porwał się z nadbrzeżnych trzcin i z łopotem pofrunął w dal.
 Zmąciła się cisza w powietrzu, zmąciły się nasze myśli, i w strachu jakby przedśmiertnej godziny — oddaliśmy się sobie, mówiąc imiona demonów.
 Teraz — on płynie w cichej zatoce Ospedaletti, na ramieniu jego już inna...
 Czemu istnieje pamięć rzeczy, które powinny znikać w Niagarze Gniewu — bez możności wypłynienia?
 Zosia pociągnęła mię za rękę.
 — Czy paniusia gniewa się na mnie? — spytała nieśmiało.
 Na razie nie rozumiałam, co ma na myśli. Potem odrzekłam:
 — O cóż mogą się gniewać? Za młoda jesteś, aby rozumieć te rzeczy.
 — Wszyscy mężczyźni kochają w nas tylko własną przyjemność — szepnęła.
 — Jakto — w nas?
 — No, w nas — kobietach.