Strona:PL Miciński - Dęby Czarnobylskie.djvu/39

 Obrażona „panna“ idzie na miejsce.
 — Bo nie myślcie, moje panny — zwraca się Starzecki już do klasy całej — żeby nie była wam potrzebna znajomość matematyki, choć młodzieńcy z klasy VII i prawnicy z I roku mówią z wami o czem innem, niż o twierdzeniach Pitagorasa. Chodzi o to, abyście panny raz przestały rachować na laury kapitolijskie! —
 Innym razem pierwsza uczennica podpowiada koleżankom mimo uwag i próśb Starzeckiego.
 Wreszcie Starzecki wstaje i powiada.
 — Łudziłem się długo, że do p. Birkawskiej można mówić, jak do człowieka. Gdyby panna była chłopcem, zapisałbym na cztery godziny do kozy. Ale, że panna jest istotą uprzywilejowaną i do tego może już na wydaniu, podam pannie krzesło w kącie, jeśli podpowiadanie się powtórzy. —
 Perora poskutkowała, Birkawska milczała odtąd jak zaklęta.
 Lubię rozmawiać ze Starzeckim.
 Bardzo inteligentny i oczytany, ale pessymista. Dobrana byłaby para ze Stefką.
 A jednak, gdy Stefka zacznie pesymizować, prosi, by przestała, bo mu się przypomina pogoda deszczowa na małej stacji.
 Kiedyś radziłyśmy, aby się ożenił.