Strona:PL Miciński - Dęby Czarnobylskie.djvu/89

przeprzęgają konie, nazywamy pragnieniem nicości, gdy jest to właśnie pragnienie życia, pędzącego drogą szeroką, i stepem bez dróg.
 — Tak, lecz skąd wziąć drogi tak szerokiej, aby cały tabun duszy zmieścić się mógł?
 — Nie jestem inżynierem komunikacji, więc bez nadmiernych ścisłości odpowiem, że każde szlachetniejsze i wyższe uczucie stać się może źródłem dla duchowej rzeki, lecz z tabunami co zrobić? doprawdy nie wiem.
 Możeby tak wyjść za mąż? dodał uchylając głowę, jak przed ciosem.
 — O panie! rzekłam — przecież nie każda dusza jest kalendarzem nowym, na każdy rok.
 — Ja wierzę w pani młodość! — wykrzyknął.
 — W moją młodość? nie mam do niej zastosowania.
 — Więc w pani religię!
 — Panie, to przedwczesne jeszcze, nie założyłam swej gminy. Wprawdzie — znam już w Wierchcichem gminę Siedziniarek. Wyznawczynie siedzą na miejscu i modlą się. Czy mnie pan na taką rolę przeznacza?
 — Panią? o nie — trzeba wytworzyć w Polsce nową kobietę, oto wszystko. —
 Zatem mam kogoś, kto we mnie wierzy! To dużo, to nawet za wiele... łatwowierności. A jednak... jest mi to bardzo drogie.