Strona:PL Miciński - Kniaź Patiomkin.djvu/106

 Matiuszenko: Warta, skierujcie Mauzery na tych panów z orderami.
 Słuchajcie, żandarmi! Szable do wody rzucić, bo zaraz strzelimy.
 Majtkowie: Wydłużyły się blade twarze jak koniom.
 Odpinają pendenty — o, plusk!
 Matiuszenko: Rzućcie rewolwery do wody.
 Majtkowie: O, plusk.
 Matiuszenko: Rzućcie ładownice do wody. — A teraz do domu!
 Gubernator: Wiedzcie, że telegram od Cara przyszedł — obiecuje miłościwymi słowami, wszystkim przebacza i obdziela ziemią — lecz nie wolno dalej, już dosyć rewolucyi. Omyjcie się z krwi —
 Tłum: Już dosyć — mówi Car — i my to czujemy —
 Matiuszenko (wychwytując karabin, mierzy do gubernatora): Kacie! krew masz na duszy swojej, a my tylko na ręku. Won!
 (Okręt gubernatora odpływa. Homeryczny śmiech majtków — inni ponuro milczą.)
 Werkmajstrzy: Jeszcze droga powrotu dla nas otwarta. Świętość służby my naruszyli — ale to wiadomo, Car dla siedmiu zabitych oficerów nie każe rozstrzelać 800 ludzi.
 (Żołnierz bez nóg wlokący się po ziemi.)
 Żołnierz: Naczalstwo wszystką siłę zabrało nam, wszystką wolę! Patrzcie, co ze mnie zostało! Kadłub haniebny, który pełza w niedoli.
 Lecz ja nie płaczę.
 Mówię wam: rzućcie jedno słowo — a ja tymi ot rękoma zaduszę te potwory.
 Majtkowie: On biedny nie może dojrzeć, że już odpłynęli.
 (Podsadzają go.)
 Aleksiejew: Wynosić się stąd, wolni — anarchiści włażą do armat, wy nam uszy zapełniacie jękiem albo programami — a miasto całe na nas oczy wytrzeszcza, jakby nie widziało czego lepszego. Tu należy zrobić każdemu swoją robotę. Wy, policyanci — bierzcie