Strona:PL Miciński - Kniaź Patiomkin.djvu/107

się do tłumu, — tłum niech idzie do roboty, a jak będzie co gotowe — wstaniemy wszyscy, jak jeden mąż.
 Tłum: Idźcie stąd, poszli — dosyć tych bredni.
 Robotnicy (śpiewają odchodząc):
 Nie, dłużej czekać nie można. My długo milczeli.
 Cierpliwość ma swój kres. Zburzymy ten loch.
 Męczymy się od wieku w martwej, dusznej celi —
 Nam duszę przeżarł wstyd, nam się wydziera szloch.
 Już głazy wyją na ulicach — i łamie się ochrana —
 Rosya się pali cała od bólu i płomienia —
 a na jej piersi podwójna dyszy rana —
 Krwawy Port Artur, mandżurskie złopalenia.
 Co robić nam? na trwożne rozprawy
 nie będziem tracić sił. Już bliski ląd.
 My z morza krwi — idziemy w myśli prawej
 na wielką drogę, na Ostateczny Sąd.
 „Ośmielmy się!“ Wezwanie to nie zdradzi
 nas — którzyśmy przeszli już wszystkie Rubikony!
 Widzicie — tam na wyżynach się gromadzi
 lud — już bije on w najwyższe dzwony!
 (W dali istotnie słychać muzykę dzwonów.)
 Pułkownikowa: Ja bardzo rada jestem, że widziałam tych ludzi, którzy lada dzień będą drygać nóżkami na szubienicy. Patrz, tę parasolkę ja zanurzałam we krwi ranionych. Ty nie?
 Tina: Ja nieraz boję się sama za siebie. Byłam wczoraj u spowiedzi, a dziś brałam komunię — myślałam, że mnie to uspokoi — ale jeszcze gorzej!
 Pułkownikowa: No, a cóż twój luby?
 Tina: Kiedy my jesteśmy na takich wyżynach — że —
 że nie wypada mnie pierwszej zaproponować, a on mnie ma za mieszkankę siódmego nieba — Czy do twarzy jest mi to uczesanie?