Strona:PL Miciński - Kniaź Patiomkin.djvu/109

 Tina: Powiem ci wszystko — ja już nie mogę — ja jestem samotna rozpustnica — mnie darowano taki — —, ale ja chudnę — — patrz, ten pasek zlatuje już ze mnie — idźmy stąd — ja muszę noc jedną —
 oh, dałabym za to miliony!
 Teraz już wiesz wszystko! Ja jestem tak nieszczęśliwa!...
 Lejtenant Szmidt (z rosnącem podnieceniem patrzy w mrok — zdaje mu się, ze widzi idącego Wilhelma Tona): Uwolnijcie mnie od tego strasznego nieczłowieka —
 (Strach między marynarzami.)
 Ja z tobą walczyć będę tu wobec płonącego miasta: tak: tylko dwie myśli żelazne niechaj się ścierają.
 Kobieta? biada, kto ją podnosi do powagi swego przeznaczenia! Bądźmy jak morze wiecznie wystarczające sobie!
 Tina: Uspokój się — ze mną płyń — wrócisz, gdy zechcesz —
 Lejtenant Szmidt: Zbliża się chwila — prędzej mi łódź —
 otaczają mnie wizye Groty Błękitnej — straszno mi —
 to zbliża się atak mej epilepsyi — niech jej nie widzi nikt —
 prędzej mi łódź —
 tam ja z tobą Umarły będę rozmyślał nad tem, jak zwyciężyć straszną, obłędną niedolę życia —
 (Do widma.)
 Ave Caesar, moriturus te salutat. Położę się u Bram nowego życia — słup, do którego ranie przywiążą dla rozstrzelania, będzie granicznym słupem Wolności.
 Tina: Odjechał — mam nagrodę za moją szczerość —
 Pułkownikowa: Rozumiem twój smutek. To niezwykły człowiek. A siła ducha u mężczyzny jest taką samą siłą płciową, jak czarne wąsy.
 Jedziemy.
 Mam swoich własnych wioślarzy — i wierzaj mi, że nie są najgorsi.