Strona:PL Miciński - Kniaź Patiomkin.djvu/49

 Aleksiejew: Mnie nic do tego, a wam radzę nie odzywać się, bo komendant słyszy.
 Majtkowie: Połowę tej zgnili już ugotowano, a reszta ma być na jutro.
 Majtek Ryszow: Do jutra robaki się rozmnożą i utyją.
 (Nadchodzą znów: komendant Golikow i inni.)
 Komendant Golikow: Czemu do stołów nikt nie siada? Podać mi tu próbę barszczu.
 Kapitan Wamindo: Kuk mówi, że załoga płosi hełbaty i masła. Mięsa i zupy jeść nie chcą.
 Komendant Golikow (na łyżce podając barszcz): Może kto spróbuje?
 Kapitan Wamindo: Tam właśnie płapołszczyk Liwiencow je bałszcz koło lewego tłapu.
 Komendant Golikow: Przyzwać!
 (Wchodzi Liwiencow z miską miedzianą.)
 No cóż, jaki barszcz?
 Praporszczyk Liwiencow: Przecudny.
 Komendant Golikow: No, widzicie!
 (Spostrzega, że praporszczyk oddaje majtkowi miskę.)
 Czemu nie jecie?
 Praporszczyk Liwiencow: Ja z rozkoszą bym jadł, ale niestety, gardło mnie boli.
 Komendant Golikow: Dzieci, czemu nie jecie barszczu?
 Majtkowie: Jedz sam, a my będziemy jedli tylko chleb i wodę.
 Komendant Golikow: Uderzyć na apel.
 (Dobosz bije w bęben, zbiegają się zewsząd tłumy.)
 Smirno! (Wchodzi na holowniczy pień.) Opowiadałem, jak lat dwadzieścia temu służyłem na „Świetłanie“ — i wynikł bunt. Wielu marynarzy skazanych było na śmierć.
 (Majtkowie szepcą.)