Strona:PL Miciński - Kniaź Patiomkin.djvu/52

pamiętaj! Przeżyliśmy wspólną niedolę! Polska z Rosyą — dawaj mi broń!
 (Leon oddaje mu karabin.)
 Do zbroi! ura! chaj żyje swoboda! (znika za wieżą).
 (Kapitan Wamindo wyjmuje rewolwer i biegnie za nim. Wtem potężny krzyk: Het tyraniw! Rumor upadających karabinów.)
 Komendant Golikow: Kto tam podburza marynarzy? Ach, ja znam — to jest ta kanalia Matiuszenko.
 Pułkownik Nieupokojew: Rozbijają skrzynie z patronami! — Wszyscy będą karani — wszyscy! (Biegnie, krzycząc).
 Komendant Golikow (do Matiuszenki, który wchodzi uzbrojony): Czego ci potrzeba? Postaw karabin!
 Matiuszenko: Ja rzucę karabin — kiedy już nie będę żywą istotą a trupem. Uchodź z okrętu — to jest okręt narodu, a nie twój!
 (Komendant Golikow wyjmuje rewolwer.) A, chcesz śmierci? (zamierza się kolbą — komendant w bok — i karabin roztrzaskany o podłogę.) Ja i rękoma ciebie zgniotę!...
 (Komendant Golikow ucieka.)
 Matiuszenko: (stoi chwilę w zadumie.)
 To już wolność — już wolność!!
 (Łzy mu płyną.)
 (Pojawia się Pop czarny z krzyżem srebrnym.)
 Pop: (rozgląda się trwożnie. Czka.) Pokój z tobą, synu!
 Matiuszenko: Precz Chaldejczyku! won, pijanico!
 (Trąca go, pop rzuca krzyż i ucieka. Matiuszenko podejmuje krzyż.)
 Shańbili Cię — już i Ty nie z ludem i nie przez cud. Idź w głębiny!
 (rzuca krzyż do morza.)
 Jam wolny!
 (Kapitan Wamindo wbiega goniony przez Wakulinczuka.)