Strona:PL Miciński - Kniaź Patiomkin.djvu/55

 Wilhelm Ton: Niosą wam nieśmiertelność.
 Marynarze: On wszystko może! sam lejtenant Schmidt przed nim klękał.
 Wilhelm Ton: Wyjawię Wam tajemnicę bytu: Wschodzenie po olbrzymich górach. W tej godzinie południa dojrzejecie nagle wszyscy jakby kwiat paproci. Uczujecie pióra — i myśli twórcze głębokie.
 Kiedy to nastąpi — stawszy się bogami — przyrzeknijcie mi, że okręt z wami będę mógł wysadzić w powietrze.
 Marynarze: (krzyk) Okręt wyleci w powietrze! gdzie druty? — Wasze Błagorodje — miłości prosim — nie zabijcie nas.
 Komendant Golikow: Ciemny jesteś — mów, co im przynosisz? mów o tradycyi świętej.
 Wilhelm Ton: Wniebowstąpienie — śmierć — wspaniałe wyjście ze zgniłego mięsa — z twojej trądy cyi świętej, która każe żebrać o każdy kęs życia.
 Komendant Golikow: Ano wiedźcie mnie — nie spodziewam się już niczego Jasnego i od was usłyszeć. Ja trzymałem się wiernie tego co nam przekazało — skwierne miaso!
 Marynarze: Na reję! — Dużo trudu — Rozstąpić się z tyłu!
 ( Wyprowadzają go — słychać strzały.)
 Okręt ma wylecieć w powietrze — za pomocą mechanizmu godzinowego. Ton ukrył drut — choćbyśmy okręt cały przepiłowali — nie znajdziemy. To szatan, (rycząc w strachu.) Mów, gdzie dynamit?
 Wilhelm Ton: (patrzy na nich i coś złego błyska mu w oczach.) Uspokójcie się — usiądźcie, patrząc na to Wielkie Morze. Niech ujrzę w was materyał na wielką hekatombę dla Mroku.
 Marynarze: Antychryst!
 Wilhelm Ton: (do siebie w zamyśleniu)
 Jeszcze może pieśń zaśpiewam w antarktycznym śnie —
 Trzeba na to bym zatopił gwiazdy — Boga — mnie —