Strona:PL Miciński - Kniaź Patiomkin.djvu/77

 Oficer: Krasotko moja, aniele — a — quelle societé — vous permettez, la gloire ne vaut pas — pociełujew!
 (Poczyna głośno całować Madonnę.)
 Madonna: Studencie, broń mnie!
 Student (strzela z rewolweru i zabija Kozaka): Uciekajmy tej nocy — mnie umysł obłąkuje się — ah, idźmy na ołtarz — —
 Madonna: Nie — na trawę soczystą kwietną —
 Matka: Mitia, co tobie?
 Student: Won — dość tej niewoli — ja nie chcę dłużej hipokryzyi — ja chcę żyć —
 Madonna: Ty jesteś mój!
 (Kursistka mierzy do niej z rewolweru.)
 Ah, ty pannoczko — nie wiesz, że ta noc ostatnia nasza na tej ziemi? I w twoich oczach świeci żar i ty Czarownica — patrz, a tu moje kruki —
 (Wbiegają brodiagi płonący lub z żagmami — wycie.)
 Brodiagi: Ty jesteś Carica! masz — pij krew — w tym kielichu szampańskim — rozkroiłem serce pięknego chłopczyka — u tych książąt tam na piętrze — pij Carica.
 (Madonna pije i toporem rozrąbuje nagle głowę chuligana.)
 Madonna: Do ciebie Szatanie — głuche myśli naszych niebo!
 Do Ciebie Szatanie — wolności mej morze!
 Do Ciebie Szatanie! pożerająca mię — matko ziemio!
 Trójco Szatana! wiedź ich na okręt nicości. —
 Bosiaki: Uh, gorąco — rozbierzmy się i my nago.
 Madonna: Wara wam — wy ohydne ciała —
 ja piękna — idę — wiodę was —
 ja i tych dwoje Aniołów — którzy tej nocy rzekę życia muszą przejść —
 a ty Matko wróć się — i w domu swym czekaj —
 może wrócą jutro —