Strona:PL Miciński - Kniaź Patiomkin.djvu/87

gwałtem 1000 rubli. Nie odmówcie, kochani towarzysze. Różnie z człowiekiem bywa.
 Matiuszenko: Wy chcecie zatem dziesięć kopnięć? Ja jestem za tem, żeby dać.
 Aleksiejew: Ot tobie krzyż, nie mogę obejść się bez tych pieniędzy. (Wyciąga chustkę i ociera się.)
 Majtkowie: Kiedy płacze, to widać potrzeba.
 (Riesniczenko daje mu banknot.)
 Ale pamiętaj, abyś wysłał pieniądze i sam wrócił, bo ty musisz okręt wieść — zaprzysiągłeś.
 Aleksiejew: Sam dobrze wiem.
 (do odchodzących oficerów półgłosem)
 Mam genialną idejkę — posyłam do rządu memoryał.
 Oficerowie (też cicho): Liczymy na pański takt. Admirała usposobimy dla pana życzliwie.
 (Odchodzą.)
 Matiuszenko: Wróćcie się panowie. Zapomnieliście —
 Oficerowie (wracają): A — może być — jeszcze w rachunkach —
 Matiuszenko: Należy komitet wykonawczy Wielkiej Rosyjskiej Rewolucyi pożegnać.
 (Oficerowie chmurzą się.)
 Czy wy ludzie? czy tylko manekiny zardzewiałe w atmosferze przesytu i dymu, kart i kobiet i wina!! Dla prostego człowieka macie tylko poniżenie?
 W jedną noc traciliście to, co na was zapracowało ludzi tysiące.
 I za to jeszcze pięściami biliście po twarzy.
 Koszuba: My byliśmy zmuszeni jeść zgniłe suchary i ohydnie zgniłe mięso, podczas gdy oficerowie obżerali się różnymi jadłami i pili zagraniczne wina.
 Przed oczyma naszymi urządzali ciągłe hulanki — gdy nas obrońców ojczyzny — morzyli głodem.