Strona:PL Miciński - Nauczycielka.djvu/56

—   52   —

 W rozmowie spytałam Konrada, co zamyśla zrobić ze mną.
 Zdziwił się niezmiernie i odrzekł wymijająco, że teraz śni rozkosznie, więc poco go budzić?
 Zwróciłam uwagę, że gdy długi sen jemu służy, mnie może wyczerpać, szczególniej wobec ataków opinii.
 — Jakto, więc dbasz o sądy ludzkie! — spytał z żalem.
 — Naturalnie! (naiwny wyrzut, który zrobi każda męska pycha: jak to, wobec mnie — twego bóstwa, dbasz jeszcze o ten nędzny, otaczający cię świat!)
 — Cóż więc chcesz, abym uczynił?
 — Bez ślubu żyć nie możemy...
 — Ślub... ależ to niepodobieństwo! nie jestem mormonem.
 Wstyd mnie oblał, lecz postanowiłam anatomizować dalej:
 — Przyjmij protestantyzm, ślub poprzedni zostanie zerwany, staniesz się wolnym.
 — I ty to mówisz z takim spokojem?
 — Jeśli chcesz mnie posiąść, nie widzę innej drogi. Wreszcie, co znaczy jedna trudność wobec naszego przyszłego szczęścia?
 Milczał.
 Po długiej pauzie rzekł:
 — To byłoby jednak nieuczciwie z mej strony! w jakiem położeniu zostawiłbym Halinę? proszę cię, Amelio, postaw się na mojem miejscu, jako prawego człowieka...