Strona:PL Miciński - Nauczycielka.djvu/79

—   75   —

 Przełożona, mimo groźby, zawartej w delikatnych słowach kuratora, nie traci spokoju; powiedziała do mnie:
 — Będziemy pracować, póki nam pensyi nie zamkną.
 — A wtedy? — spytałam.
 — Zajmiemy inny posterunek i będziemy pracować dalej, póki nas nie zgniotą zupełnie.
 Czułam się porwaną temi słowami, a jednocześnie upokorzoną: „będziemy pracować“, a ja z tych szeregów występuję... Cóż robić? jest coś silniejszego nad obowiązek, honor, miłość idei narodowej, a tym fetyszem wszechwładnym są zmęczone nerwy.
 Inspektor dziś (znów!) przyszedł bardzo ugrzeczniony, użalił się nad przełożoną, że ma tyle pracy i „kłopotów“ — a potem odwiedził drugą klasę; kazał zmówić „modlitwy,“ zadeklamować z uczuciem i zrozumieniem „Boże Carja chrani,“ nareszcie zapytał którejś:
 — Kto to jest Rosyanin?
 Gdy uczennica, drżąc z przerażenia, żeby nie powiedzieć czegoś niestownego, milczała — inspektor nalegał:
 — No, powiedz, powiedz, „gołubuszka“, kto to jest Rosyanin?
 — Człowiek — odrzekła niepewnym głosem delinkwentka.
 — Wot głupost’! ale dla ciebie, dla was, kim jest Rosyanin?
 A gdy znów milczała ze spuszczonymi oczyma: