Strona:PL Miciński - Nauczycielka.djvu/82

—   78   —

w lekcyach wstępniaczkom; ma trzy uczennice i to jej zajmuje codzień godzinę rekreacyjną.
 — Dlaczego ukrywałaś się z tem przedemną, Zosiu? — spytałam.
 Milczała, potem rzekła:
 — Bo w tem niema żadnej zasługi, to sprawiało mi przyjemność!
 Trzy małe dziewczynki powstały i serdecznie ją uścisnęły. Były to niegdyś bardzo słabe uczennice, obecnie mają zapewnioną promocyę.
 Po skończonej godzinie cały tłum dziewczątek otoczył mnie i z wesołymi okrzykami wołał: do widzenia! na rok przyszły znów będziemy z paniusią czytywały takie śliczne rzeczy.
 — Czy nie wiecie — odezwała się smutno Zosia — że pani od nas odjeżdża na zawsze?
 — Na zawsze? odjeżdża? Zdziwiły się towarzyszki i zachmurzyły, gotowe do łez.
 — Dlaczego pani nas opuszcza? dlaczego?
 Nie wiedziałam, co odpowiedzieć.
 A tymczasem cały ten wieniec dziecinnych postaci o twarzyczkach anielskich wpatrywał się we mnie z wyrzutem i niekłamanym żalem.
 — Pani jest chora! — rzekła Zosia.
 — Chora? — zaczynały się dziwić i przerażać maleństwa. — Chora? a myśmy o tem nic nie wiedziały! To pewno z naszego powodu! My już będziemy dobrze się sprawować, tylko niech paniusia zostanie, moja złota! — prosiły.
 — A będziecie mnie kochały tak samo, jak teraz? — spytałam, ocierając ukradkiem łzy.