Strona:PL Miciński - Nauczycielka.djvu/84

—   80   —

i spokojna, zatem można oczekiwać jednej z owych miłych kobiecych niespodzianek, po których porządne masculinum błogosławi króla Niebiosów, że go nie stworzył: „ani kamieniem, ani rośliną, ani zwierzęciem, ani niewiastą“.
 — Rzeczywiście, jesteśmy zaledwo trochę mniej zmienne, niż mężczyźni.
 — Wskutku tego?
 — Pańskie wiadomości uliczne oraz obserwacye warte są tyle, co jego błogosławieństwa.
 — Jakto, więc pani pensyi...
 — Nie opuszczam, oto wszystko.
 Staszecki zrobił ruch nagły, jakby mnie chciał uściskać. Aż się zaśmiałam w duszy.
 Poszłam do przełożonej.
 Patrzała zamyślona w okno, nie słysząc drzwi otwieranych. Spostrzegłszy mnie, powstała i rzekła:
 — Cóż, p. Amelio! za tydzień wyjedziesz od nas na zawsze... Przyjmij ten drobiazg na pamiątkę wspólnej pracy — i podała mi w złoto oprawną miniaturę Klementyny Hoffmannowej.
 — Chciałam panią prosić o wielką łaskę...
 — Może chcesz wyjechać wcześniej? Jesteś zmęczona... dobrze, my cię zastąpimy moje dziecko...
 Coś mnie w gardle ścisnęło.
 — Ależ przeciwnie, chciałam prosić, byś mi pani pozwoliła zostać dłużej na pensyi!
 Patrzała na mnie długo, wreszcie rzekła:
 — Rozważ, czy nie będzie to nad twoje siły?