Strona:PL Miciński - Nietota.djvu/103

czystych jeziorkach mrowią się koniki morskie, anemony i meduzy...
 Rrrum...
 Falą wzdęła się ziemia — zniknęły góry w śnieżnej powłoce piany; drzewa koralów, niby gaje mimozy, skurczyły się w okropnej bojaźni;
 straszliwe piekielne morze, przeleciawszy zaporę, zalewa cały świat.
 Jak łania, pędzę do brzegu...
 Zakłębiłem się w pianie ryczącej i, jako szczenię ręką olbrzyma wyrzucone, lecę gdzieś w okropną wysokość, a potem spadam — gdzieś w wirującą otchłań.
 Kłęby piasku wżarły się w moje oczy, piersią uderzyłem o ziemię...
 Obrus piany śnieżnej rozlał się po gładkiej powierzchni morza, zrywam się, biegnę wzdłuż brzegu — ściana prostopadła bez wyjścia. Morze z okropną szybkością napływa —
 czemuż tyle męczarni, aby mnie zabić? upiór, lecący z mogiły wznosi się — białą paszczę nachyla modra Śmierć i za chwilę runie...
 W okropnym przerażeniu zbudzam się — księżycowy promień srebrzy okienko mojej pieczary.
 Duchu mój — czemuś mnie opuścił!...
 Serce mi bić ustało — a palce u rąk moich drgają kurczowo...
 Jestem więc w murach bez wyjścia.
 Śmierci — królowo niebieska —
   ratuj mnie!
 Śmierci — zwiastunko miłosierdzia —
   wspomóż mnie!