Strona:PL Miciński - Nietota.djvu/146

 Lecz oto rozegrał się nowy dramat: wielki metalicznie czerwony żuk usiadł na wybrzeżu — dwa haczyki wydobyły się z pod piasku i wparły tak nagle i tak potężnie w żuka, iż ten po kilku drgawkach zamarł. Wygrzebał się z piasku lew mrówczany, obrzydłe piaskowej barwy, pręgowane, podobne do hjeny źwierzątko z wielkimi hakami, wydzielającymi jadowitą i cuchnącą ciecz —
 począł korzystać ze zdobyczy, wysysając.
 Wyskoczył drugi lewek — zaczęła się śmiertelna walka, pierwszy legł zatruty i ciało jego wnet przybrało barwę siną.
 Nad morzem wśród skał latały orły morskie, zanurzając pazury w wodę, gdy widziały pląsającą na powierzchni rybę.
 Tak więc, dusza Wtajemniczonego powinna absolutnie zdawać sobie sprawę z realności zewnętrznej i nią władać!
 Znużenie bezsenną nocą dało się wreszcie odczuwać.
 Położył się pod cienistym czarnym klonem. Zasnął.
 Wielki bezmiar nocy zasiewał już świecące hjeroglify wieczności — haftował wtajemniczenia na wzruszonych, modro­‑ciemnych głębinach.
 Mag Litwor, nachyliwszy się nad Arjamanem, zbudził go wolą, nie dotykając.
 — Ty, Mistrzu, czyś wypoczął?
 — Nim pszczoła jedna zdążyła wyssać wszystkie kwiaty na tej lewadzie — byłem już po moim śnie.
 — I to wystarczyło?
 — Pewien rodzaj spania więcej wzmacnia, niż zwykły sen. Teraz nie mamy już czasu, wiatr zrywa się wieczorny, musimy dogonić podmorski statek księcia Huberta.
 — Wszakże tu jest pełne morze!
 — Ja widzę w dali tego człowieka — —
 i widzę jeszcze torpedowiec rosyjski z którym musimy się spotkać. —