Strona:PL Miciński - Nietota.djvu/152

 Torpedowiec odrazu wziął pęd najwyższy i zniknął w parę minut za widnokręgiem.
 Mag Litwor usiadł w łodzi, głową złożył w ręce i płakał.
 — Teraz i my nie traćmy czasu, rzekł książę Hubert, kapitan umierający może lada chwila spostrzedz, iż podłożyłeś mu pan inny papier na miejscu owych planów. —
 — Kapitan Czibisow oddał mi je dobrowolnie, gdym mu ukazał inne w głębinie ludzkości — światło. —
 Mag Litwor podniósł głowę i ze wzgardą spojrzał w księcia.
 Ten jednak wytrzymał spojrzenie i rzekł:
 — Tak czy owak nie minie nas dobrze wycelowany wystrzał armatni. Zakrywam hermetycznie łódź. Zapadniemy w głębię. —
 Był ostatni czas, bo nagle reflektory torpedowca, jak potworne świecące macki, zaczęły latać po powierzchni morza.
 Torpedowiec znowu ukazał się na horyzoncie i gnał prosto ku łodzi.
 Lecz ta już się zanurzyła. Huk armatni wstrząsnął powietrzem i był to ostatni odgłos ze świata dźwięków, bo płynąc w głębinie kilkunastu metrów, nie słyszeli już nic.
 Wszystko jednak, nie jak w chaotycznym śnie, lecz wiązało się w głęboką rozległą skalę Wtajemniczeń myśli i czynu.
 Arjaman patrzył przez źwierciadlaną szybę w mroczne tonie rozświetlane elektrycznością. W niemej otchłani snuły się pająkowate głowonogi, i znowu mrok — tylko mignął podobny do stalowej deski z zębami piły, z miną hipokryty — rekin.
 Mag Litwor palił w ogniu plany i memorjał kapitana Czibisowa.