Ta strona została przepisana.
✠ ✠ ✠
Nuży mię ta sina dal,
która nie ma grozy ciemnej Orki:
morze — ogród, wodorosty fal —
i delfinów stado, jak amorki.
Tu Czatyrdah nie śnieży w obłokach,
pieśnią wojny ne brzmią minarety,
burzan rośnie na Gireja zwłokach,
łez fontanny śnią milczeniem Lety.
✠ ✠ ✠
Skrzydła gryfów pokłębione budzą we mnie szał Atrydy.
Mórz głębiny zielonawe w mgłach powiodą do Kolchidy —
a te zimne skał potwory, gdzie Dyjany ciemna grota,
ja miłością rozpłomienię w myt z porfiru i ze złota!
