Strona:PL Miciński - Nietota.djvu/221

 I młotem biją, a taki huk, że jak uderzy młotem, to wszyscy głuchną w Zakopanym.
 I tak mu straśnie dzwonili, kując na nim.
 Rano nie chce nikt wejść do kościoła — tak się brzydzili grzyśnikiem.
 Ale Ksiądz wszeł:
 widzi go, iże klęczy w kole.
 I nie pytał już więcej, dał mu rozgrzysenie. On wiedzioł, kielo musiał wycierpieć tę noc. To już mu więcej potrza nie było! — —
 I śmiał się Gandara do Słońca, które ogromne blaski rozsiewało na lazurowy przepych zimowego krajobrazu Tatr.
 Gandary znaną jest historja.
 Mędrzec Zmierzchoświt rzekł mu: napisałem o was książkę.
 — A co to? spytał.
 — No, jest taki człowiek, nazywa się Gandara.
 — Jak śmieliście? to jeno Żydzi wołają Gandara! a ja, się zowię Adalbertus Łukascyk z Murza Sichla!
— — — —
 Kiedy te słowa Kronikarz Turowego Roku pisze, wicher okrutny duje za ścianą, — tam idzie Gandara już nieboszczyk:
 prosty jak był starzec, wyglądający na młodzika hardy — nieprzystępny.
 Kiedy go pokrzywdzili, zabrali mu grunta orne, na których wysiewu miał 23 korce, i łąki szmat, i lasu godnie, i z chałupy wygnali mu dzieci i żonę za jakiś mały dług 3 korcy kartofli, cztery razy zapłaconych u Żyda, a bez kartki —