Strona:PL Miciński - Nietota.djvu/234

jechała zagranicę do Szwajcarji na uniwersytet, chcąc następnie zarabiać na młodego literata litewskiego, w którym się zakochała, a który miał suchoty.
 I byli razem w Szwajcarji.
 Nędza, niejadanie całymi tygodniami — uczyniła stan literata beznadziejnym. Kiedy żona jego posiadła patent i przyjechała w Tatry zarobkować, i kiedy mogła dać ukochanemu człowiekowi wszystkie wygody — on już kończył ledwo zaczęte bezlitośnie twarde, smutne życie. Podobno wszyscy litwini z ludu, idący ku nauce, dostają tuberkuł z powodu nędzy!
 Wielka wspaniała głowa poety z uśmiechem sardonicznym, leżąc na poduszce trumny, zdała się spoglądać wzrokiem zakamieniałej boleści w tę — która klęczała na śniegu cmentarnym, złożywszy ręce, z wyrazem chłopskiego tępego bólu, który pyta Boga pierwszy raz w życiu — i ostatni:
 — Czemuś mię tak pokrzywdził?
 A może — Ciebie niema? —
 I to straszne dla dusz głęboko pierwotnych zapytanie wyłoniło się też, jako najwyższa waga życia przed tą drugą wdową.
 Jej oczy nierozświetlne, postać zdająca się być tylko w czarny jedwab zamkniętą chmurą, jej wyraz przedelikaconej mimozy pytał o to samo.
 Weszły one do chaty Wieszczki Mary, zapytując prawie na progu, czy jest Bóg!
 Wieszczka Mara naraz uwierzyła, naraz wyciągnęła rękoma po tę władzę, którą miała lub zdawało się jej, iż miała ukrytą w misterjach duszy na straszną potrzebę.
 Potwierdziła, że Bóg jest — i dusze są — i ci dwaj skrzydlaci rewolucjoniści — tam są.