Strona:PL Miciński - Nietota.djvu/275

 Nie czekając, aż Zolima go zawoła, podszedł do niej.
 — Jakie gwiazdy!...
 — Dobrze mi tu jest. Już oddycham równo. Ukoiło mię to mżenie gwiazd. Miałam nieco migreny. —
 Poczem zaśmiała się wesoło.
 — Zdobyłeś mię! bardzom rada.
 Przyjdź do mnie, sama jestem — zresztą zajmuję cały pawilon w ogrodzie, każę Arabowi, aby czekał na twą łódź i przeprowadził Cię.
 Minie nam, jak sen — choć bez snu, ta noc. Zobaczysz jaki cudowny wschód słońca z mojego tarasu. Tyś mnie dotąd nie znał. Jestem więcej niż Julia, niż Imogena. — —
 Chcę przeżyć z tobą nareszcie moją długo tajoną baśń z tysięcy wschodnich nikomu niewyśnionych nocy.
 Moja komnata ma czarne marmurowe kolumny i z massywnego złota kapitele.
 Na ścianach, które są w dole z marmuru czarnego, a wyżej mają szkliste kolorowe mozajki —
 wiszą makaty jedwabne haftowane wersetami z Koranu.
 Mam ołtarz, na którym palą się kadzidła i czarnoksięskie zioła.
 Bo jestem czarownicą — za woalem lady.
 Czy ty myślałeś na chwilę, że baron mógłby mię wziąć?
 — Byłaś zamagnetyzowana przez de Mangra!
 — Ja? ależ bawiłam się tą komedją.
 Czyż to jest trudno kłamać? mój Boże, my kobiety kłamiemy tak, jak kwiaty które się barwią — i wtedy są dopiero sobą.
 De Mangro? incivil...
 gdybym chciała się tak bardzo poniżyć, czy nie znalazłabym gorszego?