Strona:PL Miciński - Nietota.djvu/276

 — Nie!
 — No, może i nie. Ja z tobą tak dobrze mówię...
 — Jesteś dzieckiem, które idzie ze świecą wśród rozsypanego prochu, wśród arsenału najstraszliwszych wybuchowych materyj.
 Błagam Cię, ufaj mej przyjaźni — ty musisz iść na wyżynach!
 — W komnacie mej ujrzysz królowę kolibrów i tarantul — nie orlicę!
 najmigotliwszą i najgorszą z istot, które muszą zgubić...
 Ty zaś jesteś Prometeusz nierozpętany! rzekła smutno.
 Arjaman stał w mroku i stamtąd jęły wieścić słowa dziwne, potężne jak fale morza, a pokorne jak kwiaty.
 — Prometeusz nierozpętany — tak! i wzywam Cię ze straszną dumą: wzejdź na moje wirchy.
 O miłość Cię proszę? nie, miłość tylko mogę przyjąć Słonecznej — bo oddam takie królestwo mroku, rozpętam takie chmury gromowe, rzucę takimi tęczami na wszystkie ludzkie cichego szczęścia doliny — że nie mogę prosić, lecz muszę mówić, jak przystoi na wirchu, już z łańcuchów rozkutemu. — Ty przyjdź do mej groty nad morzem, w przeobrażeniu słoneczna córka Okeanosa — fala olbrzymia słońcem świetląca, mrokiem zachłannym swych głębin wyzywająca wszystkie gwiazdy — przyjdź, jeśli jesteś boska!
 A jeśli z tej rasy roztropnych, w trzech wymiarach ludzi jeszcze zbyt szeroko się czujących —
 to uznaj to Pani za fantastyczny nastrój — tę noc!
 Lecz biada Twej duszy — zbyt straszne przychodzą moje dziewosłęby!... one urzekną — że każda Twa droga będzie już nizinna! od każdej góry Cię moja moc odtrąci — od każdego Mitu — i od wszelkich urzeczywistnień.