Strona:PL Miciński - Nietota.djvu/284

 Drogą Jaźni iść!...
 W chaotycznej, złowrogiej rewolucyjnej walce wszystkich przeciw wszystkim — będzie Wulkanem, z najgłębszych cieni swej duszy wyłoni cud — żywe fosforescencje nowego Bytu, jaki jeszcze nie istniał.
 Potęga królów Assyryjskich złączy się z mądrością indyjskich Riszich.
 Nagle zatrzymał się, serce mu przestawało bić.
 Miał wrażenie, że coś niewymownie podłego owinęło mu Wielki ołtarz — nawet nie żmija — lecz płaz inny — nic, nic zwierzęcego — abstrakcja — cień —
 tak, to lęk...
 Lęk złowrogi, że się coś może stać, czego nie widziały gwiazdy — —
 Wicher wył — drzewa skrzypiały lub, kołysząc się, tworzyły szum potężnego morza.
 I mówił sobie:
 wszakże mam teraz dopiero skarby, uczucia i możność postawić drabinę i na słońce iść zagasłe i je zapalić!
 Mówiąc to, deptał jakieś podstępne pełznące łzy.
 Już był blizko domu. Paliły się tam złowieszcze światła.
 Zapukał. Nie odpowiedziano mu. Serce mu zabiło gwałtownie, wyrwawszy się naraz, jak źwierzę z ciemnej klatki. Rozwarł drzwi.
 W wielkiej izbie płonęły gromnice. Kilka gałązek nakrywało trumienkę. Tam ktoś spał.
 Poznał te cudownie piękne rysy i nieruchome szafiry. W drugim pokoju leżało dziecko drugie.
 Widać dogorywające. Lampka oświetlała straszliwą, krwawą, ropiejącą maskę na jego twarzyczce.
 Oczy nic nie widzące patrzyły weń.
 Cofnął się. Nie szukał wyjaśnienia. Był spokojny w po-