gicznego słowa. — Ja zmartwychwstaję przez nie — przybywam przez nie, wracam się z nim w dolinę łez Polski, gdzie spocznę.
Rozsuwam mrok własną mocą.
Jestem kobieta, światło ciemności — rozświecam mrok, który się staje jutrzenką. Imię węża na wpół skamieniałego, który stanął przeciw mej barce wyprężony, zjadacz cieniów. „Ten, który jest w swym ogniu“, — który wyszedł z wodospadów piekła.
O istoto wzniosła i uwielbiana, wodzu widm, Duszo, władczyni grozy — wznosisz się na swym tronie wielkim.
Niewątpliwie, dokonana jest droga dla duszy cienia, który jest we mnie...
| — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — |
Nie daj widzieć tego żadnemu człowiekowi, prócz króla i kapłana.
Nie daj widzieć niewolnikowi, który idzie i wraca.
Nie czyń licznych komentarzy z pamięci lub wyobraźni. Poznasz je całe w sali unieśmiertelnień. Prawdziwe misterjum, którego nie zna człowiek o przegniłej inteligiencji...“
| — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — |
Mag Litwor podniósł powieki swe ciężkie, jak głazy kamienne, niesione przez lodozwał — (rozbrzmiał dźwięk melodyjny, daleki, jakby z za widnokręgu)!
Mag wychodził z jaskini filarów i posągów stalaktytowych, gdzie złotem świeciły postacie Tatrzańskich Rycerzy.
Jeden miał napis runiczny Krzestów Wiciądz [chrześcijański Witeź] a Bogini przy nim będąca ze słońcem nad głową, z poniżonym w cieniu trójkątem pogańskim — napis runiczny: „Dziewica Matka tych, co mają dźwięczną mowę“.
Rozmyślał Mag Litwor: więc na dworze królewskim
