Strona:PL Miciński - Nietota.djvu/51

Lechitów pisano runami w języku polskim — była oświata, odrębna od łacińskiej, magicznie łącząca się z tajemnym pismem runicznym całej Północy?
 Na amuletach z postacią ludzką i twarzą djabła, z rogami baraniemi, czytało się napis: Lice lecz! to znaczy: Istoto uzdrów! Na wężach było: — Zawsze wężu — przeciw boleści!
 Na złotym djademie: Lietuwoj mnie posiada.
 Na zegarze słonecznym kamiennym kształtu koła — napis:
 Zegar oto!
 Z napisami właścicieli i tych, co przedmioty wykuli, były relikwiarze bronzowe, młoty, pierścienie, monety, a przedewszystkiem dzwony, kamienie graniczne i nagrobki. Normana północnego mogiła brzmiała: —
 „Thormundzie, używaj mogiły!“. Gdzieindziej:
 „Ja Hagustald pogrzebałem syna w tej mogile. — Ja Wakran nagrobek kułem“.
 Kamień inny głosił: Thurin postawił ten kamień dla Karela, dobrego towarzysza swego, bohaterskiego męża.
 — Sote postawił kamień ten dla brata swego Asgusta czerwonotarczowego. — Mogiła Alego, świątyni czcigodnego kapłana. —
 Był też kamień z lakonicznym:
 — Utonęli. —
 — Został tu pożarty przez wilka. —
 Wielkie sklepienia podziemi zdały się napełniać tarczami i śpiewem umarłych Wikingów, którzy władali Polską.
 Historyczne światło na wędrówki korsarzy rzucał ten napis: Zginął on w Grecji.
 Na grobowcu Polaka poganina, który trzyma trójkąt, głosił napis: —