Strona:PL Miciński - Nietota.djvu/93

 Wtem z niezmiernej dali rozległ się ponury religijny dźwięk gonga.
 Arjaman rozwarł drzwi.
 Księżyc, ten sam dobry wieczny Chrystus, mówił z nim — z tym niezawsze rozumnym, niezawsze przytomnym, niezawsze dobrym Nikodemem.
 Dama wybiegła na werandę, milczała — a wtem papuga w klatce nad oknem wrzasła:
 — Czemu?
 Wielkie, rozwarte oczy damy, łagodne, jak u pasącego się zwierzęcia, mierzyły zczerniałą i złą twarz Królewicza.
 Papuga zaś darła się:
 — Pan chce za dużo naraz — Pan jest niecierpliwy!
 Królewicz (zostańmy już dla zabawności przy tej nazwie) usłyszał rozkręcanie mechanizmu —
 z najwyższym ździwieniem poznał, że i Dama była automatem.
 Wtedy ją pogładził i rad był z czyjegoś tak wielkiego dowcipu.
 Myślał, jak dobrze jest być wśród tych zdecydowanych mechanizmów — o ileż lepiej, niż mieć królestwo niepojętych aż do dna jasnowidzeń!
 Dźwięk gonga rozległ się świątyniowym hymnem, harfa wypadła z rąk Małpy, zadźwięczawszy w złowrogim kassandrycznym rozjęku. Pręga bólu przeleciała po duszy Królewicza; przykrępowany do słupa męczarń, jak umęczony przez wrogów Irokez, śmiał się przeciągle, wspaniale.
 Śmiał się, widząc, że takie i tym podobne arcyludzkie mechanizmy przyciągną niepohamowanie wspaniałą naturę Pentezilei.
 Dlaczego obdarzał ją ogromem poetyckiego zaufania?