Strona:PL Miciński - Xiądz Faust (low resolution).djvu/104

 — Doniósł Albin, że Mira podmówiła go, aby do mnie strzelał — ciągnął Hrabia.
 Przypuściwszy, że tak, czyżby Mira nie mogła zgładzić zręczniej, np. wstrzykując mi kurarę, kiedy jestem w najwyższym podnieceniu, i kiedy byłoby tak pięknie patrzeć, jak w moich oczach wyraża się infernalne cierpienie, a ręka nie może poruszyć nawet palcem — i żaden muskuł nie drgnie na stężałej twarzy?!
 Czy nie zechce ksiądz zobaczyć właściwej petitentki?
 Mira jest w sali na dole.
 Mira i teraz w towarzystwie, bo jako za pierwszą pięknością stolicy, ubiegają się o jej względy najświetniejsi arystokraci.
 Jakże ksiądz teraz jest usposobiony względem nas? —
 Mówiąc to, hrabia poklepał po głowie olbrzymiego mastifa, który przypomniał mi swych przodków w Oratowie.
 Zdumiała mnie bezczelność zbrodniarza.
 Wyjąłem rewolwer i, mierząc w głowę jego psa, rzekłem krótko:
 — Tu psów takich się nie wprowadza. —
 Wtym z ręki mu wypadła maleńka szprycka. Podjąłem ją błyskawicznie i nakłułem psa. Biedny pacjent po chwili stężał... tak, była to niewątpliwie jedna z najstraszniejszych trucizn.
 Hrabia zmienił ton i, wychodząc, zaczął płakać, że ma życie złamane. — Vous comprenez, j‘ai la vie brisée...
 Dureń tylkoby jej nie chciał, prawda, księże? — rzekł, patrząc mi z rubasznym cynizmem w twarz.
 — Dążył pan do zguby swego sumienia — odrzekłem obojętnie, rozchylając drzwi i każąc służbie zanieść nieżywego psa hrabiemu do powozu.