Strona:PL Miciński - Xiądz Faust (low resolution).djvu/106

rzekłem — łatwo można było zbadać, kto mieszkał przed laty w pałacu...
 Wezwano już służbę na śledztwo.
 — Wyjadę natychmiast, nie znajdą mnie.
 — Może byłoby najlepiej, żebyś pani wyznała swą winę?
 — Jaką?
 — Żeś zgładziła dziecko, twej opiece powierzone! —
 Zalała się łzami i zaczęła swą opowieść.
 — Było tak — przed 9 laty wszedł do mnie wysoki, piękny, niestary jeszcze mężczyzna.
 Ofiarował mi 2000 rubli za pomoc dla rodzącej, ale pod warunkiem, że pozwolę sobie oczy zawiązać i przewieźć się, nie wiedząc dokąd.
 Wahałam się, ale niedługo.
 Ponieważ nie miałam praktyki, wysoka suma znęciła, bo wyprowadzała mię z nędzy.
 Kareta powiozła nas, tak zakręcając i lawirując, że nie mogłam zupełnie zorjentować się, dokąd jedziemy — tym bardziej, że gruby szal był na mych oczach.
 Zdjął mi go z pod woalki pan dopiero w komnacie sypialnej, gdzie leżała nadzwyczajnej piękności młoda osoba.
 Pomoc była już nieodzowna.
 Dziecko wzięłam i zaniosłam do drugiego pokoju.
 Tam obmywszy, otuliłam w powłoczki, jak należało.
 Wróciłam do chorej.
 Była zadumana. Kazała mi nie wychodzić od siebie i zapuścić ciężką kotarę od drzwi, gdzie spało niemowlę.
 Wycieńczona trudnym porodem nie mogła przemóc senności.