Strona:PL Miciński - Xiądz Faust (low resolution).djvu/107

 Lubowałam się szmaragdowym blaskiem jej oczu, tak różniących się z mrokiem włosów. Gdy zamknęła powieki, usłyszałam równy oddech; obowiązek mój kazał mi zajrzeć do dzieciny.
 Na palcach cichutko wyszłam, uchylając kotarę i niesłysznie roztwierając drzwi.
 Nie było niemowlęcia na otomanie. Bo kołyski nie przygotowano jeszcze.
 Zabiło mi serce — przebiegłam pokoje, myśląc, że ktoś może niewprawną ręką zaszkodzić dziecku, rozwijając je z powłoczek.
 Wpadłam aż do gabinetu wspaniałego — dywany grube stłumiły mój chód.
 Stanęłam w progu niezauważona. Uderzył mnie piorun obłędu!
 Ujrzałam olbrzymiego psa, który dogryzał resztki dziecka — i jeszcze główka wystawała mu z paszczy.
 Magnat spokojnie patrzył, siedząc w szerokim fotelu.
 Krzyknęłam przeraźliwie.
 Pies rzucił się do mnie.
 Ale straszniejszym od zwierzęcia wydał mi się ów pan.
 — Milczeć — syknął. — Zapłacona pani jesteś — więc milczeć.
 Doradzam milczenie bezwzględne pod groźbą natychmiastowej śmierci od kłów takich dwuch piesków. Zrozumiane?
 Tu jest koperta z pieniędzmi.
 Woal na głowę. — Milczeć — aż do śmierci! —
 Odwieziono mię z temi samemi, co uprzednio, ostrożnościami.
 Ów pan wyprowadził mię sam z powozu i rozwiązał ml zasłonę na oczach przed mym domem.