Strona:PL Miciński - Xiądz Faust (low resolution).djvu/109

liotkę. Kłusak w kilka minut pędem szalonym podwiózł mię aż do dworca.
 Tłum cisnął się przy wagonach.
 Dzwonek uderzył.
 Z poczekalni wyszli więźniowie, otoczeni żandarmami.
 Mira poznała mię.
 Spojrzała we mnie mrocznemi, jak mrok Syryjskiej nocy, gwiazdami —
 długo, głęboko.
 I westchnęła.
 Wtedy, ach — w nagłej błyskawicy zrozumiałem, ze miłość jej miała prawo wymagać ode mnie miłości Ahrymana, każąc mi nocy owej w sadzie nad rzeką w księżycu — abym ją wywiózł na koniec świata...
 Uczułem się winny już i wobec siebie — i nie wznosiłem oczu.
 Pociąg ruszył.
 Wtedy przeżegnałem ją krzyżem.
 Ona wzdrygnęła się — krzyknęła „mai“ — i pogroziła mi pięścią.
 Przez czas dłuższy nie widziałem Miry.
 Nie skończyło się wszystko na tym... tu jednak wrota mej spowiedzi — zamknę.
 Przywrócono mi święcenia. Wyjechałem za granicę na studja — zostałem badaczem religji.
 Znałem osobiście i Renana i okultystów. Niema już teraz mowy o wierze z kopalń katorżnych...
 A jednak... religja ma była najgłębsza, święcenia me najrzetelniejsze —
 wtedy, gdy wokół mroczniała pustynia — a na niej ja, człowiek cierpiący, znieważony w swej głębokiej, jak piekło, Miłości.