Strona:PL Miciński - Xiądz Faust (low resolution).djvu/111

 mikromanem i uznał w sobie — ot Smerdiakowa, podłego raba, urodzoną nikczemność... —
 Mroczno spojrzał na zuchwałego pytacza ksiądz.
 Nie odrzekł nic.
 Chodził po komnacie z założonemi rękoma.
 — Nie, nikogo nie znalazłem w swych podziemiach, kto byłby Smerdiakowym... Ale istotnie bywa tam ktoś inny straszliwy...
 Nie dowiesz się, kim on — nie dowiesz się tego, mój Panie.
 Tak — teraz widzę do dna, że nie potrafię nigdy odkryć siebie przed publicznością! — mówił ksiądz w silnym wstrząśnieniu. — Nadaremno spisywałem w księdze tej (podjął ze stołu duży wolumen oprawny w skórę) — Silva rerum mojego życia...
 Weź, ogniu — me wyznania...
 Zycie najdumniejsze obywa się bez sędziów i nie zechce być oglądane przez tłumy ciekawych... —
 Piotr rzucił się do ognia i chciał wyrwać stamtąd księgę.
 Przemożna ręka księdza odepchnęła go, jak piórko.
 Mówił ksiądz już spokojnie.
 — Tak, zabiłem... choć nie ręką... Miłowałem nadzwyczajnie... choć nie zmysłami... Nie wspomnę już ani okoliczności ani kraju, w którym się to działo.
 Tajemnicze morderstwo wstrząsnęło wszystkiemi umysłami badawczemi w Europie.
 Nie aresztowano mnie tylko dzięki mej opinji w świecie naukowym i religijnym.
 Wyznanie swe wypowiedziałem w ogromnej sali sądowej... na cudzej ziemi... Zapadał już mrok... nie zapalano lamp, gdyż stan mój nerwowy był opłakany. Hamowałem się, by nie łkać... Taka rozpacz dusiła mię za utraconą Świątynią.