Strona:PL Miciński - Xiądz Faust (low resolution).djvu/290

 Nikt — pomnijmy to, — nie jest mechanicznym rezultatem swych rodziców lub warunków życia.
 Możemy iść ku gwiazdom — i gwiazdy przyjmą nas.
 Wiemy, z jakiego udręczenia wyszedł Chrystus.
 A przecie któż wątpi, że był najczystszym z ludzi?
 Piotrze, ducha oporu w bezcelowym męczeństwie i ponurą chęć zemsty, która jest w tobie, wypędzam na wieki.
 Imogieno: melancholię, wstręt ku sobie, niewiarę w siebie, wrażenie Iluzji Bytu, których to demonów masz wszystkich — wypędzam na wieki! —
 Zdało się, że łkania rozsadzą pierś leżącego krzyżem Piotra; tak cierpiał strasznie za księdza i Imogienę.
 Przy wyrazie Oremus zaczął się modlić za ich serca zbyt otchłanne. Przy: Exorciso vos! pochylił głowę, bo uczuł, że leży sam w dolinie głębokiej.
 Zatracił przytomność, raczej zdwoił ją — idąc w tajne głębie Anamnezy.
 Kiedy wzniósł oczy, brzask wkradał się, mroczniała wieżyca kościelna z za kotary. Księdza Fausta nie było już w pokoju.
 Zbudziła się po chwili Imogiena, jak chory z głębokiego snu, po którym nastaje zdrowie.
 Ręce wyciągnęła, widząc zapatrzonego w wizję wewnętrzną.
 Zdała się mu, jakby rzeźbiona Pieta — tak leżąc w zbożu, patrzy pielgrzym strudzony w niebiosa.
 Cała już była uśmiechem, radością, wzlotem czynu!

---