Strona:PL Miciński - Xiądz Faust (low resolution).djvu/42

 Zawstydził się Piotr, ujrzawszy, że z pochylonej twarzy stoczyły się mu na podłogę duże łzy. Zawstydził się, gdyż objęła go oto wielka hardość:
 tak, on schodzący zbyt młodo do mogiły nie będzie niczym niższy od tych mędrców — wobec sprawiedliwości kosmicznej! gdyż jest tymże promieniem, który „W ciemnościach nie ginie“.
 Ale zaczęła go dręczyć myśl, że ksiądz jest hipokrytą, kiedy, zdobywszy wierzchołki myśli, podtrzymuje w innych wiarę w ciemny i martwy kanon dogmatów...
 Wyraził to mniej więcej oględnie.
 — Pan myślisz, że burzami rozwierają się najgłębsze wrota, a może tam trzeba iść przez uspokojenie?
 — Burzami czy mrówczą pracą, myślę — że wstyd jest dla obecnego kościoła polskiego, iż nie ma swoich myślicieli, którzyby rozbili stary mur — —
 — I?
 — Tedy odkryłoby się życie nowe.
 — Hm... jak pan mogłeś zabijać, nie wierząc w nic?
 — Miałem być Macochem, który zabijał, wierząc? Tak, nie wierzę w nic, prócz w mękę życia i w radość słońca.
 — Umysł nie wyczerpuje życia naszych głębin.
 — Nie chcę, nic chcę tych domniemanych głębin: tam jest atawizm dawnych przeżytych wierzeń. Niegodne wolności Prometeusza!
 — Prometeusz! czyli myśliciel, który zaświatom wyrwał ich tajemnicę! —
 Ksiądz zamilkł, Piotr zaś wpatrywał się w obraz.
 — W upiory pan wierzysz?
 — W upiory?
 Piotr spojrzał na księdza, jak na maniaka. Ale postanowił uderzyć z otwartej karty.