Strona:PL Miciński - Xiądz Faust (low resolution).djvu/49

 Następnego dnia wyszedłem, śpiesząc na wartę przed komnatą Jego Świątobliwości.
 Potym zaś o godz. 9 miałem eskortować papieża na mszę, którą odprawi wobec wielkiego tłumu unickich pielgrzymów.
 Kodeks służbowy w Watykanie jest bardzo surowy, będąc całkowicie na honorze oparty.
 Wtym na końcu ulicy spostrzegam, że nie mam przy boku szabli.
 Niepodobna bez niej odbyć warty w papieskich pokojach.
 Wprawdzie możnaby kupić po drodze, ale — co za wstyd! Kapitanem będąc, który za najmniejsze przekroczenie lub choćby dystrakcję karał miesiącem twierdzy w Zamku Anioła!...
 Biegłem nazad.
 Zacząłem dobijać się do drzwi.
 Milczenie.
 Kołatam coraz mocniej, nareszcie już z całych sił, myśląc, że w pałacu tym jest tylko moje Bóstwo i że jeszcze nie udała się na spoczynek.
 Milczenie. Wściekłe echa mych szamotań potężnemi dźwierzami okutemi w bronz — mogłyby zbudzić niedźwiedzia ze snu zimowego, cóż dopiero miłośnicę!
 Nakoniec — najmniej po kwadransie — wyobrazić me zniecierpliwienie — wyszedł z sąsiedniego domu starzec trzęsący się.
 Pęk kluczów miał u pasa.
 — A to dla czego Wasza Wielmożność rozwala tu bramę?
 Zostawiłem tam szablę.
 — Kiedy?
 — Kwadrans temu.
 — Być nie może.