Strona:PL Miciński - Xiądz Faust (low resolution).djvu/59

dział kawalerii, każąc Kurpiom pieszym iść forsownym marszem przez lasy naprzełaj.
 Co pary w końskich płucach gnał szwadron, tj. około 80 ludzi zbrojnych w najlepsze sztucery, piki i szable.
 Przelecieliśmy jak wicher przez wieś.
 Wypadliśmy przed staw — który był głęboko wśród wzgórz.
 Jeszcze nie było widać kąpiących się.
 Starowiercy zachowali się z dziwnymi, jak na wojnie podjazdowej, niedbalstwem.
 Nie postawili czat.
 Kazałem kawalerzystom mym co prędzej okrążyć i łańcuchem staw zagarnąć.
 Na me silne gwizdnięcie nagle wdarli się ku wzgórzom, celując ze sztucerów w gromadę hałasującą, chlupiącą się w wodzie z dzikim radosnym rozuzdaniem.
 Spiekota bowiem była straszna, samo południe.
 Ujrzeli nas, jakby Demonów śmierci. Nastała martwa cisza.
 Nie mogli uchwycić broni, ta była w kozły złożona na łące nieco zdala od brzegów.
 Zresztą strzelać w górę pod słońce... nie przydałoby się na nic.
 Stałiśmy, biorąc ich na cel, jak kaczki. Dwadzieścia strzałów dając na minutę, mogliśmy w ciągu minuty położyć tysiąc sześćset trupów.
 Kilkuset ludzi wynosił ich pułk.
 Zawyli brodacze... pouklękali wszyscy w czarnym grzązkim mule i zaczęli modlić się do nas z rękami wzniesioneni.
 — Batiuszki, pomiłujtie!...
 Cobyś pan wtedy zrobił na moim miejscu, będąc dowódcą oddziału? —