Strona:PL Miciński - Xiądz Faust (low resolution).djvu/66

 Marzłem, gdyż byłem nawet bez kożuszka wojskowego, zrzuciłem go w czasie bitwy. Opończa czerkieska zleciała mi w czasie naszego spadania.
 Chciała mi panna oddać swój kożuszek.
 Ma się rozumieć, kazałem jej milczeć.
 Uszy i stopy miałem już jak w kleszczach ściśnięte.
 Mogła teraz bez przeszkody czynnej z mej strony zawrócić się i uciec — lecz owszem pomagała mi brnąć przez puszczę.
 Ubrana cieplej ode mnie, na nogach miała futrzane buty, czego jej mocno zazdrościłem.
 Za kołnierz i za rękawy sypały się grudy zlodowaciałe. Po skrzypieniu śniegu poznałem, że było już ponad piętnaście mrozu.
 W ciemnościach nieraz padamy na łeb w zdradnych poleskich kępach, które wystają z bagna na łokieć. Chodzi się jak po gąbkach, przy osunięciu zaś, nogi lecą w głęboki dół.
 Koń znosił wszystko, lecz stękał jak człowiek niesiony po operacji chirurgicznej i utykał. Nie mogąc wytrzymać tych jęków, porwałem go za szyję i zapłakałem.
 — Waćpan nie poświęcaj się dla sprawiedliwości — rzekła mi towarzyszka — strzel do mnie bez zwoływania na mnie sądu. Jestem winna, to chyba jasne. Weźmiesz sobie wtedy mój niepotrzebny kożuszek i moje futrzane buty.
 Życie twe, pułkowniku, więcej jest warte od twej cnoty.
 Oto mam rewolwer, pozwól mi, że zakończę ze sobą.
 — Waćpani ulubił się ten oficer? — spytałem ostro, idąc dalej w śnieg.
 — Zamilczę chyba. Bo jeśli powiem, to wyglądałoby na usprawiedliwianie. Winna jestem bezwzględnie.