Strona:PL Miciński - Xiądz Faust (low resolution).djvu/67

 — Któż to był?
 — Mój brat.
 — Po Adamie i Ewie?
 Przepuściła zły koncept.
 — Pochodzę z rodziny mieszanej. Według Mikołajewskiego prawa, córki były katoliczkami za matką, synowie prawosławni.
 Mój brat oddany do korpusu; bił się z kaukaskiemu wolnemi ludami i zapomniał o tym, że Polska istnieje.
 I my o nim chcieliśmy zapomnieć.
 W czasie bitwy nagle poznałam go — on, krzyknąwszy; Anielcia! pędził ku mnie... W jednej chwili porwał mię w objęcia... Wśród łez szczęścia zapomniałam, że kanonjerzy stoją bezczynni — wtym brat mój zaśmiał się dziko i z rewolweru powalił trzech moich kanonjerów — jednocześnie ściskając mnie lewą ręką, abym nie mogła się bronić.
 Runęła chmara kozacka, ukryta w dąbrowie — i te trzysta kroków, dzielących nas, przebyli w minutę.
 Rzekłam bratu memu:
 — Włodziu, jesteś najpodlejszym z ludzi. —
 On mi odrzekł: — Wiem. Ale Polski nie cierpię. —
 I byłam pomszczona, kiedy twoja kula, pułkowniku, przebiła mu oko i mózg. Miłowałam go nad życie!... —
 Las wydawał się nie mieć końca.
 Tym lepiej dla nas.
 Niełatwo znajdą kozacy trupy miatieżników. Obojętnie myślałem o śmierci.
 Pragnąłem jedynie — raz ostatni ujrzeć ogień — i przy ogniu odebrać sobie życie.
 Na domiar nieszczęścia wicher zaczął wstrząsać drzewami. Mróz stał się czymś piekielnym.
 Nie odzywaliśmy się więcej.